Bonsai z jałowców – wprowadzenie


Do jałowców zaliczamy około 60 gatunków. Ze względu na swoją wytrzymałość na zabiegi formowania, łatwość pielęgnacji oraz walory estetyczne jest bardzo popularnym drzewem na bonsai. Przeczytaj,  jakie gatunki jałowca polecane są w Europie na bonsai i czym pokrótce się charakteryzują.

Jałowce to lubiany rodzaj drzew na bonsai. U Kunio Kobayashi’ego znajdują się drzewa, których wiek szacunek się na ponad 1000 lat. A na świecie istnieją egzemplarze mające ponad 4000 lat.

Gdy pamiętając o długowieczności wynikającej z dużej odporności na warunki, wyobrazimy sobie starego jałowca, otrzymamy drzewo o skomplikowanej formie, z wyraźnie zaznaczonym martwym drewnem. Obraz ten będzie odpowiadał historię o tym, jak  na przestrzeni czasu drzewo przeżyło wiele niekorzystnych wydarzeń, było w stanie je przezwyciężyć, dostosować się i rosnąć dalej. My ten proces niejako przyspieszamy poprzez mocne cięcie i gięcie 🙂

Dodatkową zaletą jest fakt, że jałowce nie mają szczególnych wymagań co do podłoża (jałowiec = rośnie na jałowej ziemi 🙂 oraz wytrzymują niskie temperatury (nawet do -40 stopni C).

Jeżeli chodzi o pokrój, to spotykamy jałowce, które mają formy drzewiaste i płożące o formie jedno- oraz dwupiennej.

W zależności od liści dzielimy jałowce na iglaste oraz łuskowate.

Jałowce iglaste na bonsai

Juniperus communis – jałowiec pospolity

Bardzo wytrzymały, występuje praktycznie całej półkuli północnej. Bardzo wolno rośnie, jest też chętnie pobierany z natury.

Dobrze radzi sobie właściwie z każdym rodzajem podłoża: od bagiennego do skalnego.

Dorasta do około 10 metrów i zwykle ma pokrój dwupienny.

System korzeniowy płytki, ale bardzo rozłożysty.

Liście w postaci igieł wyrastają po 3 w okółku i utrzymują się na pędach przez okres 3 lat. Igły na wierzchu mają szeroki białawy pasek lub zieloną linię biegnącą środkiem liścia.

 

Jego gałęzie są nieco mniej giętkie niż pozostałych gatunków.

Pielęgnując jałowca pospolitego należy pamiętać, aby zapewnić dostęp światła do wnętrza korony. W przeciwnym razie wnętrze korony uschnie.

Rosnąc w gruncie wytrzymuje temperatury do nieco ponad -40 stopni.

Juniperus procumbens „Nana” – jałowiec rozesłany „Nana”

Gatunek nadaje się również na mniejsze bonsai, a ze względu na formę wzrostu szczególne na kaskadę i półkaskadę.

Pochodzi górzystych wysp południowej Japonii.

W gruncie wytrzymuje temperatury do -30 stopni.

Rzadko przekracza wysokość 30-40 cm, jest gatunkiem płożącym o szerokości do 4 m.

Na wewnętrznej stronie liścia dwa białe paski.

 

Juniperus rigida – jałowiec sztywnoigłowy

Dość wymagający gatunek.  W Japonii nazywany tosho. Jest to odpowiednik naszego jałowca pospolitego rosnącego w tamtym rejonie świata.

Przyjmuje formą drzewiastą do wysokości około 10 m.

Rośnie na wysokości do 2200 m n.p.m.

Na wewnętrznej stronie liścia pojedynczy biały pasek.

 

Jałowce łuskowate

Shimpaku – jałowiec chiński Sargentii

Juniperus chinensis var. sargentii uważny jest za jeden z piękniejszych jałowców- poprawie pielęgnowany ma piękną szmaragdową zieleń z delikatnym srebrnym połyskiem, a jego kora po starciu złuszczonej warstwy staje się gładka i czerwonawa.

Nazwy japońskich gatunków często są pochodną ich pochodzenia, regionu, z którego zostały pobrane. I tak wyróżniamy: hokkaido, tohoku, itoigawa, hoisar, kishu.

Nadaje się właściwie do każdego stylu z wyjątkiem miotlastego.

Gwoli kompletności informacji, należy wskazać, że shimpaku ma ulistnienie zarówno iglaste (młode rośliny) jak i łuskowate (starsze).

Wikipedia

W naturze przeważa pokrój płożący o wysokości do maks. 1 metra.

Juniperus chinensis Blaauwi

Podobny do Shimpaku ma gęstą zieleń. Dość popularny w Europie.

Wytrzymuje temperatury do około -23 stopni.

Juniperus sabina

W Polsce rośnie na południowych nasłonecznionych stokach gór. Europejski odpowiednik shmimpaku.

Wydziela charakterystyczny dość nieprzyjemny zapach.

Jest żywicielem grzyba wywołującego rdzę gruszy. Jeżeli w ogrodach swoich lub sąsiadów rosną grusze, na Twoim jałowcu pojawi się najpewniej rdza gruszowo-jałowcowa.

Juniperus virginiana L. – jałowiec wirginijski

 

Spodobał się Tobie ten post? Masz pytania lub chcesz uzupełnić wiedzę?

Śledzisz mojego bloga, podoba Ci się sposób przedstawienia wiedzy, ale chciałbyś ją pogłębić na indywidualnych warsztatach?

A może masz pytania, na które mógłbym odpowiedzieć na indywidualnych konsultacjach?

Zobacz, co dla Ciebie przygotowałem.

6 komentarzy do “Bonsai z jałowców – wprowadzenie”

  1. Czesc,
    Walter Pall pisze ze jalowiec pospolity jest praktycznie bezuzyteczny jezeli chodzi o bonsai – umieraja w ciagu kilku lat. Nie podaje linka ale w ciagu 5 minut mozna znalezc ta wypowiedz w google.
    Mimo wszystko zapytam: czy autor bloga lub ktos z czytelnikow mial okazje uprawiac takiego jalowca przez kilka lat, ktory nadal zyje?

    Pozdrawiam,
    Rafał

    1. Z tego co pamiętam to Walter Pall wypowiadał się w temacie długości życia jałowca pospolitego i rigida, na korzyść rigidy. Tłumacząc jego artykuł yamadori pamiętam, że zwracał uwagę, aby communisy pobierać raczej pod koniec lata, gdyż wtedy mają intensywny wzrost korzeni. Ale zakładam, że masz na myśli jego inną wypowiedź?

    1. Po pobraniu spokojnie 3-5 lat. W zależności oczywiście od stanu drzewka. Pierwsze dwa, trzy lata poświęcamy na to, aby drzewo dobrze się ukorzeniło i odzyskało balans i wigor.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Witryna wykorzystuje Akismet, aby ograniczyć spam. Dowiedz się więcej jak przetwarzane są dane komentarzy.